Osoby depresyjne nie chcą być „rozrywane”. Depresja to nie jest zwykły smutek, więc rozweselanie nie jest pomocne. Osoba chorująca nie jest w stanie podążać za akcją filmu, nie rozumie treści czytanej książki. Bywa, że próby wciągnięcia w aktywność wpędzają osobę chorującą w głębszy smutek i poczucie winy. To nie oznacza, że osoba depresyjna chce pozostawać w samotności. Towarzyszenie osobie depresyjnej jest szansą na nauczenie się, że można pozostawać w relacji bez konkretnych zadań i wspólnych działań.

Depresja trwa długo. To nie znaczy, że całe życie. Towarzysząc osobie depresyjnej w chorobie możesz mieć uczucie, że twój wysiłek, żeby jej pomóc nie odnosi skutku. Pamiętaj, że twoje zaangażowanie i bliskość pozwalają na przechodzenie choroby z poczuciem, że warto jest wrócić do zdrowia. Często dopiero po przeminięciu epizodu depresyjnego osoby chorujące mówią, jak ważne było wsparcie osoby bliskiej.

Częstym błędem popełnianym przez osoby towarzyszące osobom w depresji jest zaniedbywanie własnych zainteresowań i przyjemności. Wynika to z poczucia winy: „jak ja mogę się dobrze bawić jak on/ona cierpi”. Prowadzi to do wyczerpania i zniecierpliwienia. Całkowite poświęcenie się opiece bywa skuteczne w chorobach ostrych, które mają przebieg gwałtowny i krótki, ale nie jest dobrą metodą w chorobach przewlekłych, do których zaliczamy depresję. Takie pełne zaangażowanie może prowadzić do nierealistycznych oczekiwań, że choroba minie w ciągu paru dni lub tygodni, a w przypadku depresji mogą to być miesiące. Zdarza się, że opiekunowie po pewnym czasie zaczynają złościć się na osobę chorującą, że to „tyle trwa” i winić ją, że nie zdrowieje. Dlatego ważne jest zachowanie możliwie „normalnego” trybu życia, podobnego do tego, jaki był przed chorobą osoby bliskiej. Ważny jest przekaz, że wychodzę z domu, nie żeby uciec przed tobą, czy dlatego że mam ciebie dość, ale dlatego, że lubię grać w piłkę (zależy mi, żeby zobaczyć film, chcę się spotkać z kolegą/koleżanką). Pamiętaj, że kiedy poświęcasz czas sobie zyskuje na tym także bliska ci osoba.

Depresja to nie zwykły smutek. Dlatego nawet osoby bardzo dobre w pocieszaniu innych mogą nie poradzić sobie bez profesjonalnego wsparcia. Konieczna jest wizyta u psychiatry. Najczęściej w depresji zalecana jest farmakoterapia i psychoterapia. Rolą osoby towarzyszącej może być przekonanie osoby chorującej, że skorzystanie z pomocy nie oznacza „słabości”. Także osoba bliska nie powinna czuć się „gorsza”, bo nie jest w stanie poradzić sobie sama z chorobą. Bywa też, że osoba chorująca nie chce iść do lekarza ani psychologa. Można wtedy samemu skorzystać z grupy wsparcia (jeżeli taka jest w okolicy) lub porozmawiać z psychologiem co robić w takiej sytuacji. Różne mogą być przyczyny odmowy leczenia – poczucie, że samemu należy radzić sobie z problemami, stygmatyzacja leczenia psychiatrycznego, brak zaufania, złe doświadczenia z poprzedniego leczenia. Dlatego nie ma uniwersalnej rady, jak kogoś namówić na leczenie. Na pewno mówienie o sobie – „martwię się o ciebie”, „byłbym spokojniejszy, gdyby wypowiedział się lekarz” jest lepsze niż zwracanie uwagi na trudności chorego („cały dzień leżysz w łóżku”, „nic cię nie interesuje”). Jeżeli zwracamy uwagę na objawy choroby to dobrze jest to robić w sposób konkretny, nie uogólniający i nieoceniający. Pamiętajmy też, że niezależnie od tego, jak jesteśmy blisko to osoba chorująca podejmuje decyzje o swoim leczeniu. Jedynie w przypadku zagrożenia samobójczego lekarz może decydować o leczeniu wbrew woli chorego. Poza tymi ekstremalnymi sytuacjami decyzja o leczeniu i rodzaju leczenia należy do pacjenta.